Geburl in de nacht
Zodra de “r” in de maand komt worden de edelherten onrustig. De paartijd van ons grootste hertensoort gaat beginnen. In september zoeken de mannetjes de leefgebieden van de hinden op. De nekspieren van de heren zijn misschien wel twee maal zo dik en de nekharen (bronstmanen) zijn sterk gegroeid. De herten markeren hun territorium en accepteren daarin geen rivalen. Deze worden door het burlen op afstand gehouden.
Voor fotografen en hertenliefhebbers is dit de tijd dat zij ook wat bronstig worden! Het is misschien wel de meest mooie en indrukkende gebeurtenis in de Nederlandse natuur. Ieder jaar maak ik wel leuke en spannende dingen mee. Met Ruud, een vriend uit het Westen van het land, ga ik altijd een nacht de Veluwe op. Eind september was het koud en helder weer. De herten lieten zich die avond goed horen. Ik had een recorder meegenomen waarmee ik een burl kon laten horen via de luidspreker van het apparaat. In het donker liepen we richting een weide waar we een hert hoorden. Aan de rand van het weiland liet ik een burl horen en direct kwam het hert aangestormd. Hij reageerde zo fel dat we snel een boom vonden om achter te schuilen. Ze kunnen zo fanatiek zijn dat ze op je af komen en je lek prikken. We hielden ons maar even gedeisd. Het hert stond zo dichtbij dat we zijn ademhaling konden horen. Er was geen maan waardoor we alleen een schim zagen. Het was een grote jongen en hij burlde diep en zwaar. Op het burlen van ons hert reageerden weer andere herten in de omgeving en zo hielden de heren elkaar die nacht goed bezig.
Soms is er niet zoveel te beleven. Zo ook op een vrijdagavond. Het regende wat en de temperatuur was veel te hoog, je hoorde bijna geen hert. Het was ook pas acht uur, en we waren eigenlijk ook te vroeg. De recorder had ik bij me, maar er werd door de heren niet op gereageerd. Er liepen nog aardig wat wandelaars die ook op het bronst gebeuren afkwamen. Dan maar wat anders, we liepen zo’n 20 meter een dicht bosje in en verstopten ons tussen de bosbessenstruiken. Via de recorder liet ik een burl horen maar geen hert reageerde. Wel trok het de aandacht van een wandelaar, deze stopte en tuurde het bos in. Nog maar eens een burl, er stopte nog wandelaar. Na nog wat meer oergeluiden stonden er ongeveer 15 mensen aan de weg om iets van het hert waar te nemen. Anderen die langs kwamen werden enthousiast gemaakt, hier viel wat te beleven. De mensen bleven natuurlijk wachten in de hoop dat het hert de weg zou oversteken. We hoorden de mensen praten over wat er aan de hand was. Het was bronsttijd en dat was op deze plek wel te horen! Steeds meer wandelaars werden enthousiast gemaakt dat hier wat te beleven viel, ik stopte dus maar even met het burlen. De meeste lol hadden we wel gehad, we wilden eigenlijk wel eens verder. Maar ja, tevoorschijn komen als er nog mensen aan de weg staan te wachten vond ik geen goed idee. Niet iedereen kan een dergelijke grap waarderen. Uiteindelijk roep ik stilletjes dat ik een hertje ben, en toen hadden de belangstellenden door dat ze in de maling waren genomen. Toen iedereen de plek had verlaten gingen we terug naar de weg. We zijn nog wat verder gelopen, maar het werd die nacht niet echt wat. Toch hadden we met onze grap een leuke avond gehad.